Μένοντας σπίτι, συγκατοικώντας με το αβέβαιο!

Μας πρόλαβαν οι συνθήκες κυριολεκτικά…

Νοιώθω την ανάγκη να σας γράψω όχι για να σας δώσω τον ψυχολογικό «δωδεκάλογο» του σωστού…

Πώς να αρθρώσει κανείς σοβαρό επιστημονικό λόγο σε μια συνθήκη τόσο πρωτόγνωρη και απρόβλεπτη;

Να μοιραστώ ανθρώπινα μαζί σας τη σκέψη μου προσπαθώ, που τρέχει παρατηρώντας το σύντροφό μου, τα παιδιά μου, τον εαυτό μου… που τρέχει ακούγοντας κάθε μέρα πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους να μιλούν διαδικτυακά…

Όλοι αισθανόμαστε μεγάλη αγωνία και πίεση που είτε την εκφράζουμε είτε όχι, αυτή «δουλεύει» μέσα μας… δουλεύει και μεταβολίζεται σε φόβο, σύγχυση, ένταση, θυμό, άγχος, πολύ άγχος, ανασφάλεια, πανικό και ό,τι άλλο καθένας προσθέτει στη λίστα των συναισθημάτων του…

Πολλή πληροφορία, δύσκολη πληροφορία από τη μια υπερβολικά σαφής, από την άλλη ταυτόχρονα υπερβολικά ασαφής…

Απεγνωσμένη προσπάθεια να ορίσουμε το «τώρα», χωρίς να μπορούμε να φανταστούμε το «μετά»…

Καθώς περνούν οι μέρες αναρωτιέμαι με τι τρόπο να δημιουργήσουμε μια στέρεη νησίδα κάτω από τα πόδια μας που να ενώνει όλα τα δύσκολα συναισθήματα που βιώνουμε με τη φροντίδα και την υγεία…

• Αγκαλιάζοντας όσα νοιώθουμε χωρίς να κατηγορούμε τον εαυτό μας που ανησυχεί…
• Δίνοντας το χρόνο και το χώρο στον εαυτό μας, ναι να σκεφτεί!
• Φιλτράροντας τα ερεθίσματα που δεχόμαστε και δίνοντας βαρύτητα σε εκείνα που μας «ανοίγουν τους ορίζοντες»… θέτοντας σε «απαγόρευση κυκλοφορίας» εκείνα που μας εγκλωβίζουν…
• Δίνοντας ευκαιρίες στον εαυτό μας να γελάσει και να ευχαριστηθεί με όσα μέσα διαθέτει.
Ανοίγοντας τα ξεχασμένα «σεντούκια» μας που η έλλειψη χρόνου τα κράτησε ερμητικά κλειστά…
• Βάζοντας διαρκώς εφικτούς στόχους (τι θα μαγειρέψουμε, με τι θα παίξουμε μικροί και μεγάλοι, με ποιους ανθρώπους θα επικοινωνήσουμε, πώς θα οργανώσουμε τη μελέτη για το σχολείο, πώς δε θα πάει πίσω η δουλειά μας, κ.α.), παίρνοντας το χρόνο με το μέρος μας. Κάνοντας ένα ημερήσιο πλάνο, σχεδιάζοντας τα «θέλω» με τα οποία ο καθένας μας έχει δώσει ραντεβού στη στροφή του αύριο…
• Δίνοντας στον εαυτό μας κάθε μέρα μικρές και μεγάλες δόσεις φροντίδας σε όλα τα απλά, καθημερινά, επαναλαμβανόμενά μας βήματα επιβίωσης (διατροφή, άσκηση, σωματική υγιεινή και περιποίηση).
• Ξεκινώντας τη μέρα μας με ένα καφεδάκι, με ολίγη Τσιόδρα, Αρκά και μπόλικη αισιοδοξία, ίσως μπορέσουμε το τέλος αυτής της «καραντίνας», όπως λέει και η κόρη μου η Αλκυόνη, να μας βρει πιο μάχιμους!!!

Σας ευχαριστώ που με ακούσατε…
Γεωργία Καρυστιανού
Ψυχοθεραπεύτρια
….και αν θέλετε να μοιραστούμε σκέψεις και συναισθήματα το email μου είναι karistianou_g@yahoo.gr